Reisdagen zijn altijd een beetje spannend. Je moet op tijd vertrekken, haasten voor een aansluiting en tegelijkertijd ook heel erg veel wachten.

Het begon al in Brussel waar je zelf moet zien te ontdekken dat je vlucht naar Cairo van gate veranderd was. Aan gate 4 zaten de meeste mensen te wachten op een vlucht naar Izmir. Juiste gate gevonden. Boarden zou moeten starten, maar dan volgt er uitstel. Je weet niet met hoe lang of waarom, alleen dat je nog moet wachten. And so the waiting game begins.

Vlucht landt bijna een uur te laat in Cairo, waardoor ik om uit te stappen, vraag om te mogen voorsteken, want mijn aansluitende vlucht vertrekt over 45 minuten en ik ben nog nooit in de luchthaven van Cairo geweest. Het eerste stuk met het zoeken naar de internationale connection flights gaat zeer vlot. Ook paspoortcontrole gaat goed. Een paar keer in de wirwar van terminals en gates een verkeerde afslag genomen, maar dan toch een klein halfuur voor vertrek aan gate F4 naar Kigali en Entebbe aangekomen. Ondertussen had ik op de borden een paar keer al de onheilspellende boodschap voorbij zien flitsen dat de gate naar Kigali 'closed' is, maar in mijn hoofd maak ik mezelf wijs dat het wellicht om 'last call' gaat. Op de boarding passes van EgyptAir staat immers dat je ten laatste 25 minuten voor vertrek aan de gate moet zijn. En dat ga ik (nipt) halen. Maar ik kom aan de gate en daar is alles donker en gesloten. Er zitten op stoeltjes een aantal mensen te wachten; een aantal onder hen herken ik van de vlucht Brussel-Cairo. Geen luchthavenpersoneel te zien om je te informeren over wat er gaande is. Er wordt ook niets (in het Engels) omgeroepen over de vlucht naar Kigali. Even tussendoor: Het moet gezegd de onboard video's van Egypt Air zijn een 'work of art' (de gustibus ...). Deze heb ik de voorbije dag 6x gezien (3x in Arabisch, 3x in Engels), maar er zijn nog andere video's in dezelfde bijzondere stijl: https://www.youtube.com/watch?v=gpXd57LjKS0

Je krijgt in de luchthaven van Cairo 30 minuten toegang tot de wifi en nadat ik eerst wat berichten stuur naar het thuisfront, besluit ik toch even het vluchtnummer te googlen en vindt zo terug dat het vertrek van de vlucht anderhalf uur is uitgesteld. Een uur later wordt de gate geopend (tegen dan is mijn toegang tot internet alweer expired en ik krijg op geen enkele manier nog toegang tot de buitenwereld) en moeten we daar blijkbaar opnieuw door controle van de handbagage. De controleur haalt mijn handgel eruit. Die is blijkbaar highly flammable. Ik druk mijn spijt uit daarover en dat er in Brussel geen probleem was met die handgel, maar geef 'm braaf af. Ik laad mijn spullen terug in en dan geeft de controleur mijn handgel wel gewoon terug 'just because you're so beautiful'. Yeah right! Ik beloof bij de terugvlucht geen handgel meer in mijn handbagage te steken.

En dan komen we in de volgende wachtzone. Als we daar een tijdje zitten, besluiten ze vanuit de luchthaven om water uit te delen. Gelijk daarna mogen we dan toch aan boord en vraag je je af of dat niet overbodig was om dat water op dat moment nog uit te delen. Maar dan, blijft het vliegtuig nog eens anderhalf uur aan de grond staan. Blijkbaar iets met transitbagage. En dus is het bijna 1u 's nachts als we opstijgen naar Kigali, de langste vlucht uit het hele traject. We landen in Kigali wanneer het nog donker is, maar zien het dan geleidelijk licht worden boven de luchthaven. Ik stuur een bericht naar Oeganda dat mijn vlucht ruim te laat zal zijn en dat de taxi niet te vroeg moet vertrekken. Achteraf zal blijken dat de taxichauffeur daar 4u heeft staan wachten op de luchthaven van Entebbe. Want het wachten is pas gedaan als je ook door immigratie bent geraakt (en daar staan lange rijen). En aangezien mijn online visumaanvraag een keer on hold werd gezet, verwacht ik mij aan het ergste. Ik heb een map vol reisdocumentatie klaar liggen om het purpose of my visit te verantwoorden. Maar eens het eindelijk aan mij is, gaat het zeer vlot. Document van visumaanvraag, paspoort, foto en irisscan en daarna printen ze een ticketje voor in uw paspoort dat gevalideerd wordt met een stempel en ik mag Oeganda binnen. Bagage oppikken, geld afhalen bij de Stanbic bank (de enige waar je met Europese bankkaart geld kunt afhalen). Chauffeur gevonden en dan naar het hotel om op te frissen en te rusten. Want al die uren wachten en zitten op oncomfortabele airline seats hebben me uitgeput.

Straks alvast proberen te regelen met EgyptAir dat er bij de terugvlucht glutenvrij eten aan boord is. Heel de reisdag moeten overleven op twee kommetjes de grootte van je handpalm met bittere sla, 3 stukken verdroogde komkommer en twee kerstomaten. (Ik heb even getwijfeld om deze post 'honger in Oeganda' te noemen, maar dat zou een beetje smakeloos geweest zijn).