Vandaag was mijn eerste volledige dag in Oeganda. Opgestaan, mugenbetencheck: OK. Het sluiten van de ramen, het gebruik van de geweldige klamboe en deet hebben hun werk gedaan. Voor het eerst in twee dagen ontbijt gegeten. Ik sla alle broodachtige dingen uiteraard over, maar vind op het buffet aardappelen en bonen in tomatensaus. It's going to be a full English the upcoming days.

Mijn eerste werkdag start met een meeting met Robert, de verantwoordelijke van de universiteit. De avond voordien had ik al samen gezeten met zijn vrouw Gudula, de bezieler van het hele project en de Gudie Leisure Farm (GLF), Hanifah van Exchange (de Belgische organisatie die mijn missie organiseert) en Anicia een medewerker van GLF. Ik mag me woensdag aan een input meeting met de University Council verwachten, dus ik begin aan presentatie over de verschillende zaken die ik wil naar voren brengen voor het curriculumwerk voor Gudie University.

Later op de voormiddag komt Gudula me vertellen dat ze verschillende jonge medewerkers die aan verschillende universiteiten studeerden gevonden heeft die vandaag willen deelnemen aan het studentenpanel. We hadden dat idee de avond voordien besproken dat het interessant zou zijn om het studentenperspectief mee te nemen. Hoeveel tijd heb ik nodig om dat gesprek voor te bereiden? Toch een paar uur lijkt mij, want ik dacht om de methodologie van het filosofisch gesprek gebruiken (voor wie niet mee is: ik heb dit jaar mijn certificaat als Filosofisch Gespreksleider behaald). Ik zet de presentatie even aan de kant en begin met een filosofisch onderzoeksplan en denk na over een mogelijke aanleiding voor het filosofisch gesprek. Ik spreek af dat we het filosofisch gesprek zullen doen rond 17u30 - 18u als ik terug ben van het postkantoor.

Ik krijg om 13u een berichtje van de decaan van de opleiding 'Public Health' dat hij tijd voor me heeft. Ik ga langs bij Simon Peter en hij vertelt over hoe de National Council for Higher Education (NCHE) in de coronaperiode een aantal reguleringen voor universiteiten naar flexibilisering van het curriculum verstrengd heeft en dat een aantal van mijn ideeën om met credit units te werken om het gewicht van een programma aan te duiden (in plaats van het aantal jaren studietijd) en om aanvullingsprogramma's te creëren wellicht niet zullen werken conform de regulering van NCHE. Dat zal ik zeker moeten meenemen in mijn presentatie voor de University Council.

Om 16u word ik opgehaald om naar het postkantoor te rijden. Ik wil namelijk op tijd kaartjes kunnen versturen naar 2 kinderen die binnenkort op kamp vertrekken. Ik heb dat wel even moeten uitleggen waarom ik die gasten per sé een kaartje wil sturen en ik hen niet gewoon een e-mail stuur. Het postkantoor is 13 km van GLF, dat moet lukken om op anderhalf uur heen-en-terug te geraken. Maar dat was buiten Kampala traffic gerekend. Ik had de dag voordien op de rit terug van de luchthaven ook al gemerkt dat rijstroken eerder suggesties zijn en dat men eerder spaarzaam is met het gebruik van de richtingaanwijzer. De brommertjes die je hier overal ziet (boda boda's) flitsen overal tussendoor, ook als het verkeerslicht op rood staat. Maar dat was allemaal klein bier in vergelijking met waar je in de avondspits in Kampala in terecht komt. Auto's en boda boda's wriemelen door elkaar. Hier geldt absoluut de wet van de sterkste/sneltste. Het was me gisteren ook al opgevallen dat men hier in Oeganda allemaal met hele grote gasguzzling auto's rijdt, maar dat moet ook om veilig te zijn in dit soort verkeer. En dan valt mijn oog op een sticker van de verzekeringsmaatschappij: 'in case of an accident, do not admit liability'. Het heeft een uur geduurd vooraleer we aan het postkantoor waren. Ik ga naar binnen, maar ik zie niemand aan de desk met postzegels en verzendingen. Ik blijf even ronddraaien en vraag dan aan de security of ik nog postzegels kan kopen, maar het postkantoor zelf blijkt al gesloten om 17u (het is dan 17u06). De andere diensten in postkantoor (telefoon, bank, kopiecenter) zijn wel nog actief. Ik moet overrichter zake terugkeren. Het spijt me Rik en Wolf, maar er zal dit jaar geen kampkaartje uit Oeganda toekomen.

De weg terug is zo mogelijk nog chaotischer (ik heb op een rondpunt even een videootje gemaakt van de situatie). Het is ondertussen ontzettend warm in de auto en het duurt meer dan anderhalf uur om terug te geraken. Ondertussen krijg ik een bericht dat het studentenpanel al vanaf 17u op mij zit te wachten. Het zal uiteindelijk al 18u45 zijn wanneer ik toekom. Ik verontschuldig mij uitgebreid bij de mensen die al die tijd op mij zaten te wachten. Gelukkig had ik vanmiddag in mijn hotelkamer alvast een zak chokotoffs meegenomen voor het studentenpanel. Met chokotoffs koop je altijd goodwill. Om het filosofisch gesprek niet te lang te rekken, laat ik mijn voorbereide aanleiding vallen en vraag ik hen onmiddellijk om in groepjes na te denken over een filosofische vraag waar ze over willen nadenken en die ons kan helpen in het opstarten van Gudie University (een beetje een risky aanpak bij een groep die niet vertrouwd is met filosofische gesprekken). Er komen heel interessante vragen naar voren, en er wordt uiteindelijk gekozen voor de vraag 'Wat maakt dat jouw universiteit de beste universiteit is?'. Er komen over het komende anderhalf uur hele interssante inzichten naar boven over waardengedreven hoger onderwijs, kansen om te excelleren, kansen om een netwerk uit te bouwen, scaffolding, extracurriculair aanbod, betaalbaarheid van hoger onderwijs en een holistisch curriculum. Ideeën die we allemaal kunnen meenemen naar het profiel en het curriculum van Gudie University. Ook de methodologie van het filosofisch gesprek en het gebruiken van je denkgereedschap valt in de smaak. We ronden iets voor 21u het gesprek af en ik neem nog een polaroidfoto van de groep, zodat ze een fysiek aandenken hebben aan het gesprek. (Ook de Instax valt in de smaak)

Terwijl ik dit blogbericht aan het schrijven ben, vraag ik me af waarom ik me eigenlijk zo mispakt heb aan het verkeer in Oeganda. Ik maakte namelijk 4 jaar geleden deze ontdekplaat voor kleuters over het verkeer in de straat in Oeganda: https://www.studioglobo.be/sites/default/files/2019-10/ontdekplaat_in_de_straat.ppsx Als je het live meemaakt in de Oegandese zon, is het toch nog net wat indrukwekkender, dan op foto en video.