Ik was gisteren wat vroeger gaan slapen om wat nachtrust in te halen en vroeg op te staan, maar dat was buiten het trouwfeest gerekend dat hier doorging in het hotel. En om 6u30 was het opnieuw raak. Iemand vond het nodig om het hele hotel wakker te maken met Eurotrashklassiekers als "boom, boom, boom, I want you in my room". Back to the 90's, het hoeft niet per sé om 6u30.

Om 7u30 is het nog steeds wat bewolkt en ik zet me met mijn laptop in de tuin aan een tafeltje onder een palmboom. Zolang de zon er niet doorkomt, kan ik hier blijven zitten zonder te verbranden en kan ik mijn laptopscherm blijven lezen. Ik start met een benchmark voor de learning outcomes voor het Public Health programma. Ik had graag met iemand samen gewerkt aan het formuleren van de learning outcomes zelf, maar Simon Peter laat me weten dat hij van thuis werkt. Ik kan hem bellen als ik wil.

Dan krijg ik telefoon van een onbekend Oegandees nummer. Een zekere Crissy die belt voor een afspraak. Ik kan de vraag niet helemaal plaatsen (ik versta ook niet alles), maar hij laat me weten dat hij nog verder zal afspreken. Pas later valt het me te binnen dat ik gisteren van Robert een whatsappbericht kreeg met een Oegandees telefoonnummer met daarbij de naam Crissy Chicken. Ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde, dus ik had het bericht genegeerd. Over chicken gesproken: dat krijg je hier dus bij zowat elke maaltijd. Ik eet thuis niet altijd vlees, maar van het vlees dat ik wel zelf klaarmaak, zal ik thuis wel het vaakst voor kip kiezen (vegetarische alternatieven voor kip zijn niet glutenvrij). Na deze reis ga ik toch een tijdje afkicken van kip. Too much of a good thing.

Later die morgen krijg ik telefoon van Robert. Imelda, de decaan van Agriculture, zou vandaag naar de farm komen. Kan ik tijd maken voor een afspraak? Hij weet nog niet wanneer Imelda komt en ik stel voor dat ik naar mijn kantoor ga, zodat ik op de farm ben tegen dat Imelda er is en geen tijd verliezen. Later die dag krijg ik een bericht van Imelda dat ze morgen komt en dat Crissy Chicken meekomt (aha), een pas-afgestudeerde van een Agriculture-opleiding.

Ik werk op mijn bureau verder aan de learning outcomes. Na de middag krijg ik lunch. Rijst met kip (off course) in ajuinsaus. Nog voor ik mijn eten opheb, krijg ik hevige krampen (ik zeg niet dat het van de lunch komt, met mijn gestel kan zowat alles aanleiding geven). Ik denk dat ik best naar mijn hotel ga. Ik geef de sleutel van mijn bureau af en verontschuldig mij. Onderweg naar het hotel begint het te regenen, mijn eerste regen in Oeganda en onwillekeurig komt de strofe "I bless the rains down in Africa" aanwaaien, kind van de jaren '80 :-)

Anderhalf uur later ben ik min of meer weer op mijn plooi en mijn oog valt op een berichtje van Imelda. Ik zou een vergaderzaal voorzien voor ons overleg morgen. Terug naar de farm (dat is hier op de einde van de straat, niet dat ik ongelooflijk ver over en weer moet elke keer). Henrietta staat aan de gate en vraagt hoe het nu met me gaat. Ik vraag haar om een vergaderzaal te voorzien. Komt in orde. Ze geeft ook aan dat ik voor dat soort zaken niet op en af moet lopen. Ze zal haar nummer geven, dat ik gewoon een berichtje kan sturen in het vervolg. Nu ik toch aan de farm ben, ga ik eens kijken op de eigenlijke boerderij. Een aantal gasten zijn bezig om een van de visvijvers leeg te maken. De vijver wordt samengevoegd met de vijver er naast. Je ziet nog een catfish door het slijk slingeren, een tilapia ligt op zijn zij om te kunnen blijven ademen in het lage slijkwater. Heel wat andere kleine visjes spartelen door het slijkstroomje en vier grote kikkers voelen zich in hun element in dat water jagend op de kleine visjes.

Ik loop verder en op een veld aan riviertje zie ik plots een aantal hele grote vogels. Ik kan ze niet onmiddellijk thuisbrengen. Ze hebben de vorm, omvang en manier van lopen van een ooievaar, hun bek doet me denken aan een vogel uit een oude Disneyfilm (Dumbo, kan dat?), maar die afgrijselijke nek, wat is dat?. Terug in het hotel heb ik het even opgezocht (trefwoord: Ugandan stork): het zijn Marabous, vogels met een aantal kleurijke bijnamen: de lelijkste vogel van Afrika, de onofficiële nationale vogel van Oeganda (omdat ze net als de corruptie in Oeganda 'aaseters' zijn), maar de opvallendste bijnaam is de begrafenisvogel. Andere ooievaars brengen kindjes, maar deze hebben duidelijk een andere jobomschrijving. Voor wie niet genoeg krijgt van de Marabou: https://kabiza.com/the-marabou-stork-is-the-unofficial-national-bird-of-uganda/ Ik post nog een fotootje op de blog van die lelijkste vogel.

In het hotel plan ik een zoomcall met Simon Peter, de decaan van Public Health, over de leerresultaten. En zo staan we weer een stapje verder in het curriculumontwerp.

Ondertussen is hier deel 2 van de Back to the Eurotrash 90's party begonnen: "I saw the sign and it opened up my eyes" (punten voor wie zonder Google de uitvoerder weet). Ik heb het signaal gehoord dat het weer een korte nacht wordt.