Op zondag heb ik vrijaf. Ik besluit om eindelijk eens een stuk van Kampala te verkennen. Vooraf bel ik eerst nog even met Katy, de projectcoach voor Gudie Leisure Farm om te bekijken wat ik best nog doe in mijn laatste twee dagen.

Ik lees in mijn reisgids dat het oude treinstation van Kampala een goed vertrekpunt is voor een wandeling door Nakasero, het oude centrum van Kampala. Via het hotel regel ik een chauffeur (George) die me ook opnieuw zal terug brengen. George is de eerste Oegandees die ik tegenkom met een normale auto, een Toyota Yaris. Voor ik uitstap waarschuwt hij me nog om op te passen voor mensen met slechte bedoelingen. Kampala op een zondag, dat is dus extreem rustig in vergelijking met een gewone dag. Ik wandel eerst naar het vrijheidsmonument en kom ondertussen een aantal overheidsgebouwen tegen. Het vrijheidsmomument ligt aan de rand van een prachtig park, waar niemand in mag, want het is deel van het Sheratonhotel. Van het vrijheidsmonument wil ik via Victoria street doorsteken naar een marktje en vandaar naar het oude fort dat eigenlijk de eerste nederzetting is van de stad Kampala. In de straat waarvan ik denk dat het Victoria street is, staat een road block en militair checkpunt. Ik neem de volgende, maar ook daar kan ik niet verder (roadblock, checkpoint). Ik kom uiteindelijk terecht op een baan die wegleidt van het centrum. Ik zoek een andere weg naar het fort. Ik loop langs grote lanen met gated communities en ambassades. Uiteindelijk zal ik het grootste deel van mijn 3 uur in Kampala doorbrengen lopend langs de heuvels van Nakasero, zoekend naar een fort, vastlopend op militaire checkpoints. Ik ben zeker rondom het fort gelopen (ik heb alle belendende straten gezien), maar het fort zelf ... Ik heb het ondertussen aan drie Kampalanen gevraagd en zij hebben wel eens van het fort gehoord, maar weten niet waar het precies is.

Tegen dat ik terug bij mijn taxi ben, heb ik nog geen markt gezien en dus ook nog geen souvenirs gekocht. George zet me af op een toeristenmarkt. Ik koop mijn budget op. Dan moet ik George vragen om met mij naar een ATM te rijden zodat ik opnieuw cash bij me heb. De Stanbic ATM-machine is Zuid-Afrikaans met knopjes als 'gaan voort'.

Tegen dat ik terug in het hotel ben, wil ik graag gaan zwemmen, want ik heb hier het zwembad nog niet kunnen testen. Dan zie ik een bericht van Gudula dat ik als guest of honor uitgenodig ben op de verwelkoming van een nieuw cohort apprentices op de farm. Het thema van het feest is black and white. Had ik Gudula's bericht beter gelezen, dan had ik gezien dat ik verwacht werd in zwart-wit outfit (oeps). Bij de start van de ceremonie wordt het programma voorgelezen en daar hoor ik dat ik als guest of honor ook mag speechen (en later zal blijken dat er van mij ook een Belgische dans verwacht wordt). Bon, er zijn een aantal Oegandezen die vanaf nu de Plopdans kunnen (draai een keer in het rond, stamp met je voeten op de grond, ...). En wat die speech betreft: ik ben heel blij dat de aanwezigen konden lachen met mijn mopje over het zwart-wit thema en dat ik me realiseer dat ik het wit ben op dit feest. De rest van de tijd viel de microfoon weg, misschien maar beter ook :-)