De wekker gaat om 4u50. Om 6u vertrekken we voor de Game Drive en ik moet nog de laatste zaken inpakken voor vertrek. Ik ga tegen 5u30 naar het ontbijt. Mijn breakfast order is de vorige dag al doorgegeven. Ze brengen daarna ook mijn lunchpakket. Ik vraag aan de hotelstaf naar Latiff, mijn chauffeur. Ze hebben hem sinds gisterenmorgen niet meer gezien. Ze hebben dus ook geen ontbijt of lunch voor hem voorzien. Mijn bagage wordt naar de receptie gebracht. Ik moet nog een rekening betalen voor de drank bij mijn eten. Ik vraag aan de receptie naar mijn chauffeur, maar ook daar hebben ze hem nog niet gezien. Andere wagens zijn aan het inladen en halen hun gasten op voor game drive en ik wacht. Aan de balie van het hotel stuurt iemand een van de andere personeelsleden op zoek naar Latiff en even later komt hij eraan met de mecanicien.

Dan gaat het heel snel. Alles wordt ingeladen en we vertrekken aan hoge snelheid. Latiff brengt de mecanicien naar een kruispunt van waar hij staks de bus terug naar Kampala kan nemen. Ik bied aan dat we hem meennemen. Wij rijden straks toch ook in die richting en dat is vast veel sneller dan de bus, maar het blijkt me de baas overeen gekomen te zijn dat de mecanicien met de bus zal terugkeren. Later vertelt Latiff me dat de mecanicien om middernacht is toegekomen in Murchison Falls en dat ze tot 4u 's morgens aan de auto gewerkt hebben.

We vertrekken op game drive. We zien opnieuw heel veel antilopesoorten, wrattenzwijnen en hier en daar bavianen of een andere apensoort. We zien ook een soort vos door de omheiding van het lokale vliegveld kruipen. Daarna neemt Latiff me mee naar de 'lion track', alleen blijkt dat deze morgen de leopard track te zijn, want we zullen 3 luipaarden tegen komen. Op de terugweg zien we een samenscholing van giraffen. Verschillende families staan in groepjes samen op dezelfde open vlakte en daarna nog een mama olifant met jong.

We rijden van de Game Drive verder naar de Murchison Falls om die van bovenaf te bekijken. Waar ze Ernest Hemingway na zijn crash nog zijn moeten gaan zoeken met een vliegtuigje dat over het amper toegankelijke park heen cirkelde om te zoeken naar het wrak, is er nu een aangelegde weg en een parking gebouwd. Van op de parking neem je een wandelpad naar de Falls. Dat wandelpad kost je 15 dollar. We passeren een gedenksteen voor het 50 jarig bestaan van de Nationale Parken (uit 2002, dus nu bestaan ze 70 jaar). Het eerste pad geeft een uitzicht op waar we de dag voordien met de boot hebben stil gehouden. Maar echt veel van de water-val kun je niet zien. Het tweede pad echter geeft een specaculair zicht op de watervallen inclusief regenboog.

Na de watervallen krijgt onze auto opnieuw problemen. De motor valt soms uit, zodat we moeten herstarten en we geraken maar moeilijk de heuvels op. Het is een moeizame rit uit het park. Latiff besluit om iemand te bellen, zodat er tegen Masindi iemand ons tegemoet kan komen met een vervangwagen. Aangekomen in Masindi zet Latiff de auto op de parking van een tankstation waar er ook mechaniekers zijn. Die beginnen aan de auto te sleutelen. Ik zit aan de kant onder een rieten afdak en lees mijn boek (een ezel stoot zich geen tweede keer) en wandel daarna een beetje rond in Masindi. Masindi is een kleine stad en in vergelijking met Kampala zeer ordelijk. Een van de mecaniciens draagt een sweater van een skills project in Masindi. Als we Masindi anderhalf uur later buitenrijden, zie ik ergens een Belgische vlag. Als ik later opzoek wat de Belgische overheid doet in Masindi, zie ik dat zij de financierders zijn van het skills project. Onze auto is dus gedeeltelijk hersteld dankzij de Belgische overheid.

Tegen Luwero, zo'n 20 km voor Kampala, duiken er opnieuw problemen op met de auto. We gaan aan de kant. Van een reservewagen die ons tegemoet komt, is geen sprake meer. Latiff belt een mecanicien en we wachten langs de kant van de weg. Na meer dan een uur komen er twee gasten aan op een brommer om aan de auto te werken. In Masindi werd de filter vervangen, maar er blijkt nu ook een probleem met de pomp. DIe moet vervangen worden. Een van de gasten rijdt weer weg om dat vervangstuk te halen. Dat duurt meer dan een halfuur. Dan beginnen ze te sleutelen. Regelmatig moet een van de twee weer weg om iets te gaan halen: gereedschap, leidingen, andere leidingen. Ik wacht in de auto, wandel rond, lees mijn boek langs de kant van de weg. Op een gegeven moment passeert er een truck waar er muziek gespeeld wordt en zaken afgeroepen. Als de truck mij opmerkt, roepen ze om: "Musungu, what's the problem? You're the problem'. En die zin blijft rondzinderen de rest van de avond: 'Ben ik hier het probleem? Ben ik de verwende Westerse toerist die niet meer omkan met de wet van Murphy?'. Tegen dat de zon ondergaat, begint de radeloosheid bij mij toe te nemen. The mosquitos come out at night, ik ben hier in een land waar ik niet veel van ken of begrijp; er worden hier rondom mij lokale talen gesproken die ik niet snap. Tegen 20u20 rijden we door. We moeten langs Kampala nog naar het hotel in Entebbe. Tegen 22u herken ik de weg naar de luchthaven. Nu kan het niet ver meer zijn tot het hotel. Maar dan gaat Latiff van de grote baan af en begint te offroaden langs onverharde wegen. We rijden door dorpjes (in het ene is al wat meer leven dan het andere) met tussenin desolaat gebied. Hier kan toch nooit het luchthavenhotel zijn? Latiff belt met iemand die hem de weg uitlegt en af en toe moeten we terugkeren. Tegen middernacht komen we aan een bananenplantage. Daar staat een bordje met een naam van een lodge, niet de naam van het hotel dat ik verwachtte. We rijden door de bananenplantage naar de poort. Daar doet iemand met een long riffle open. Waar ben ik beland? Ik ben bang. Ze brengen mij naar mijn kamer (best chique en heel groot) en ik begin te huilen. We hadden om 14u moeten toekomen in het hotel, het is 24u. We hadden in het Airport Hotel moeten zijn, maar zijn in een lodge in een bananenplantage die grenst aan het Victoriameer. (Het uitzicht de volgende morgen is spectaculair) Waarom dacht ik dat het een goed idee was om alleen door zo'n land te reizen?

Ik sms Ninah van het travel agency over het verloop van de dag. Zij legt mij uit dat ze lang geen reactie kreeg van het Airport Hotel en daarom een ander hotel gereserveerd heeft van waar we een boottocht kunnen maken op Lake Victoria. Dat stelt me min of meer gerust.